Elsbeth Hoefkens is afgestudeerd als docent theatermaker (ArtEZ, Arnhem) en dramaturg (Master Contemporary Theatre, Dance and Dramaturgy, Universiteit Utrecht). Momenteel werkt zij op freelancebasis als docerend theatermaker en dramaturg op verschillende plekken.

Zij heeft ervaring als docent, dramaturg en maker bij onder andere het Delft Fringe Festival, Festival de Oversteek, het Hofplein Theater, Oostpool, ITA en Theater na de Dam.

Theater is voor haar een plek van verbinding en wrijving, waar kritische reflectie en verwondering samenkomen. In haar werk vertrekt zij altijd vanuit speels onderzoek, gedreven door nieuwsgierigheid. Vragen en thema’s verkent zij samen met haar spelers al spelend en filosoferend op de vloer, vaak geïnspireerd door beeldende bronnen en rituelen. Zij streeft ernaar haar publiek zowel uit te dagen als te verwonderen en neemt hen graag mee in een postdramatische theaterwereld vol absurdistische, humoristische en ontregelende elementen.

Belangrijke fascinaties binnen haar werk zijn de menselijke perceptie en hedendaagse technologieën zoals AI, deepfakes, algoritmes en robotica. Zij onderzoekt zowel artistiek als academisch hoe onze waarneming beïnvloed, gemanipuleerd en blootgelegd kan worden, en hoe nieuwe technologieën onze perceptie en samenleving vormgeven.

Haar bachelorscriptie richtte zich op de invloed van algoritmes op sociale media en de manier waarop deze het menselijk brein beïnvloeden. Dit onderzoeksonderwerp vervolgde ze in haar pre-master waar ze de performance #2 BIAS (2021) van theatercollectief playField analyseerde. Hierin onderzocht ze hoe algoritmes, door de subjectieve aard van data, perceptuele bias produceren in hun voorspellingen en daardoor uitsluiting op basis van vooroordelen kunnen veroorzaken. Haar masteronderzoek bevond zich op het snijvlak tussen performance en robotica, waarbij zij bekeek hoe dramaturgische inzichten vanuit een voorstelling relevant zouden kunnen zijn voor het vakgebied van robotica. Daarbij onderzocht zij hoe onze belichaamde perceptie van robots tot stand komt. Door de robots uit de voorstelling Simple Machines (Ugo Dehaes, 2019) te vergelijken met een sociale robot zoals Pepper, probeerde zij nieuwe manieren te vinden om te begrijpen hoe empathie wordt opgewekt in interacties tussen mens en robot.